47ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Το να είσαι κάτοικος Θεσσαλονίκης και να μην έχεις ακούσει για το φεστιβάλ κινηματογράφου δεν νοείται πιστεύω. Το να μην έχεις παρευρεθεί, εν τούτοις, είναι κάτι το φυσικό και δικαιολογείται εύκολα. Ως cinefil, αποφάσισα φέτος να παρευρεθώ για πρώτη μου φορά και εγώ στο φεστιβάλ αυτό και στο post αυτό σκοπεύω να παραθέσω τις εντυπώσεις μου, καθώς και μία μικρή κριτική για τις ταινίες που είδα, βασισμένη πάντα, η κριτική, σε προσωπικά κριτήρια και μόνο.

Ξεκίνησε στις 17 του Νοέμβρη, μέρα πολυτεχνείου από τη μία, μέρα της τέχνης και του κινηματογράφου (και καλά ως εναρκτήρια ημέρα του φεστιβάλ) από την άλλη. Δυστυχώς δεν κατάφερα να παρευρεθώ από την πρώτη κι όλας μέρα, πόσο μάλιστα από τις πρώτες τρεις μέρες, λόγω έλλειψης κάρτας. Τελικά την Κυριακή, δίνοντας 35 όμορφα €, έβγαλα τη δικιά μου κάρτα και από τη Δευτέρα ξεκίνησε η «θέαση». Δε θα μιλήσω αρχικά για τις ταινίες, αλλά για το feeling της πρώτης και των μετέπειτα βραδιών, κάποιων βραδιών που μου άφησαν ανάμεικτα συναισθήματα και μου άρεσαν ιδιαίτερα, ανεξάρτητα από κάποια «φέσια» που έφαγα στη μάπα…

Ως τώρα τον κινηματογράφο το γνώρισα μέσω των μεγάλων αιθουσών, αλλά και μέσω του DVD, βλέποντας ταινίες ανάμεσα σε ποικίλα άτομα, με παράξενη κουλτούρα, βλέψεις και προτιμήσεις. Αυτήν τη φορά ήταν, όμως, κάτι το πολύ διαφορετικό, γιατί δε βρισκόμουν ανάμεσα σε άτομα που απλώς ήρθαν να περάσουν την ώρα τους, να χαμουρευτούν ή και να κάνουν την πλάκα τους. Βρισκόμουν ανάμεσα σε άτομα που ήθελαν να περάσουν δημιουργικά την ώρα τους, βλέποντας κάποια ταινία, είτε ποιοτική, είτε crap, απλώς και μόνο για να έχουν μία σφαιρικότερη άποψη των πραγμάτων του χώρου. Έτσι ήμουν και εγώ για πρώτη φορά στην ζωή μου. Για πρώτη φορά ένιωθα τόσο δεμένος με το κοινό, γιατί βρισκόμασταν στον ίδιο χώρο για τον ίδιο λόγο. Υπήρχε μία μοναδική ωριμότητα και ένας πολύ ευχάριστος σεβασμός για τον άλλο δίπλα σου.

Φυσικά, πέρα από το κοινό, το καλύτερο ίσως στην όλη εμπειρία είναι η παρουσία των διαφόρων συντελεστών της ταινίας που ίσως και τύχει να βρίσκονται στην προβολή της. Στη δεύτερη, μάλιστα, ταινία που είδα η σκηνοθέτης μίλησε για τη σύλληψη της ιδέας, για την υλοποίηση αυτής και για διάφορα άλλα πράγματα κατά τη δημιουργία της. Μπορώ να πω ότι ο μονόλογος αυτός της σκηνοθέτου έδωσε πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην ταινία την ίδια.

Γενικά είναι μία πολύ ωραία εκδήλωση, με πολύ κόσμο, πολύ χαβαλέ και πολύ κέφι, διασκέδαση και ψυχαγωγία. Η διαδικασία, δε, του να βρεις σε ποια ταινία θα πας από τις ίσως πάνω από 100 που παίζονται, το τρέξιμο για να προλάβεις εισιτήριο, η αναμονή στις ουρές, τα σχόλια των γύρω σου, η ανάγνωση του εντύπου που περιγράφει τις ταινίες και όλα τα άλλα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τη διαδικασία αυτή είναι το ζουμί της υπόθεσης. Το έχω ήδη πάρει απόφαση, από φέτος και για αρκετά ακόμα χρόνια το φεστιβάλ του κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης θα γίνει θεσμός για μένα!

Ας προχωρήσουμε, όμως, και στις τρεις ταινίες που είδα και στην προσπάθεια που έκανα να βρω τα εισιτήρια.

Η πρώτη λεγόταν (στα ελληνικά) «Δε θέλω να κοιμηθώ μόνος», του Hei yang quan. Χωρίς να θέλω να μπαίνω σε κουραστικές αναλύσεις, που πιθανόν να μην είναι και εύστοχες, θα αρκεστώ σε μία γρήγορη, όχι ιδιαίτερα περίπλοκη, ανάλυση την προσωπικής μου γνώμης για την ταινία αυτή… ΑΙΣΧΟΣ!!! Ναι, η πρώτη μου επαφή με το φεστιβάλ κινηματογράφου έγινε με το χειρότερο δυνατό τρόπο και με τη χειρότερη, με διαφορά γιγάντια, ταινία που έχω δει στην ζωή μου. Δεν μπορώ να μιλήσω για σενάριο και για οτιδήποτε άλλο έχω συνηθίσει να βλέπω και να παρατηρώ εγώ σε μία ταινία, γιατί πολύ απλά δεν είχε ούτε σενάριο, ούτε δομή, ούτε πλοκή, ούτε τίποτα πέρα από κάποιες συνεχόμενες, ασύνδετες και πλήρως ασυμβίβαστες σκηνές. Κρατούσε και δύο ώρες ανάθεμα την… Μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι τίποτε δε μου άρεσε σε αυτήν την ταινία, πλην μιας σκηνής αυνανισμού μιας γυναίκας από έναν κινέζο «Ο Θεός να τον κάνει πρωταγωνιστή».

Το κωμικοτραγικό είναι ότι την ταινία αυτήν πήγα να τη δω με τη βλέψη ότι πρόκειται για μία παράξενη ερωτική ταινία, στην οποία τα κεντρικά πρόσωπα θα μπλέκουν τα μπούτια τους (κάτι το οποίο όχι απλώς δεν έγινε, αλλά ούτε καν μία σκηνή σεξ δεν υπήρξε). Το γεγονός ότι οι πρώτες δύο σκηνές κρατούσαν δέκα λεπτά χωρίς να αλλάζει τίποτα ουσιαστικά στην εικόνα και ότι δεν υπήρχε καθόλου διάλογος, δίχως να είναι βουβή, λέει πολλά… Στο τελευταίο μισάωρο, έχοντας πάρει μία τεράστια δόση «κουλτούρας» αποφάσισα να φύγω… Πλησιάζω την πρώτη πόρτα και ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΕΙ!!!! Πλησιάζω και τη δεύτερη… ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΆΝΟΙΓΕ!!!! Δεν μπορώ να καταλάβω, μάλλον μας βασάνιζαν!!! Τελικά την είδα μέχρι το τέλος και έχασα και το λεωφορείο μου…

Χτες είδα, μετά το πολιτισμικό σοκ που έπαθα, δύο ελληνικές ταινίες, οι οποίες και οι δύο μου άρεσαν.

Η πρώτη λεγόταν «Κράτησε με», της Λουκίας Ρικάκη. Από ότι έπιασα από τα λόγια της σκηνοθέτου (γιατί κάτι απέσπασε και την προσοχή μου μία στιγμή), πρόκειται για μία ταινία ποιητικού κινηματογράφου, κάτι που βγάζει νόημα, μετά τα άπειρα ποιήματα της ταινίας. Ενδιαφέρουσα ταινία, με πολύ καλή μουσική και φωτογραφία. Το σενάριο έβγαζε νόημα παραδόξως. Είχε να κάνει με τη σημασία της απώλειας στη ζωή του κάθε ατόμου και πώς ο καθένας επηρεάζεται από αυτήν. Μέσω των πολλών ποιημάτων και των αλληγορικών σκηνών μας μετέδιδε πολλά συναισθήματα, κάποια μέχρι και εμένα άγγιξαν, που δε θα έλεγα ότι είμαι λάτρης της ποίησης. Φυσικά το πιο ενδιαφέρον στοιχείο σε όλη την ταινία ήταν τα λόγια της σκηνοθέτου, που μας ανέλυσε κάποια πράγματα για την ταινία, για τον τρόπο σύλληψης της βασικής ιδέας και διάφορα άλλα πράγματα για αυτήν.

Και τέλος έρχεται το Ιλουστρασιόν, η τρίτη ταινία που είδα και η καλύτερη. Του Διονύση Χαριτόπουλου και με πρωταγωνιστές πολλούς γνωστούς έλληνες ηθοποιούς, η ταινία αυτή διακωμωδεί την ελληνική πραγματικότητα, μέσω απολαυστικών και πολύ αστείων καταστάσεων. Οι πέντε πρωταγωνιστές, επιτυχημένοι όλοι στις δουλειές τους, βρίσκονται σε πολύ υψηλές κοινωνικές τάξεις, εντούτοις δεν μπορούν οι ίδιοι να απολαύσουν την πραγματική ευτυχία. Χαμένοι μέσα στα πλαίσια που τους θέτει η ζωή τους, δεν μπορούν να ξεφύγουν από αυτήν και έτσι συνεχίζουν να ζουν δυστυχισμένοι, παρόλη την προσπάθεια τους να βρουν την ευτυχία. Η ταινία αυτή πραγματικά με έκανε να απολαύσω κάθε στιγμή, να γελάσω με την καρδιά μου και να δω για μία ακόμα φορά, με έναν εντελώς κωμικό τρόπο, την κατάντια της ελληνικής πραγματικότητας. Τη συνιστώ ανεπιφύλαχτα σε όλους, όταν βγει στον κινηματογράφο.

Αυτές είναι οι αρχικές μου εντυπώσεις από αυτήν την εκπληκτικότατη εκδήλωση. Ναι μεν την ανακάλυψα, ή σωστότερα, συμμετείχα αργά, αλλά σίγουρα θα ασχοληθώ εκτενέστερα τα επόμενα χρόνια. Πλέον θα έχω κάτι να περιμένω, από πολιτιστικές εκδηλώσεις, στη Θεσσαλονίκη.

Με το τέλος του φεστιβάλ θα ακολουθήσει και δεύτερο post 🙂 . μέχρι τότε, καλή μου θέαση ^_^ .